Το βελάκι ξαναδείχνει… Άρη

Οι σερί εντός έδρας ισοπαλίες με Παναθηναϊκό και Γιάννινα είχαν αναγάγει τον αγώνα με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ σε τελικό γιατί αν ο Άρης έχανε θα έχανε ταυτόχρονα και σημαντικό έδαφος στη μάχη με έπαθλο την 3η θέση. Όφειλε λοιπόν να βγάλει αντίδραση. Να δείξει χαρακτήρα ώστε να ξεφύγει από τα σχοινιά και να πάρει αυτός το ψυχολογικό πλεονέκτημα που φαινόταν να χάνει εξαιτίας της αδυναμίας του να εκμεταλλευτεί την έδρα του. Άλλωστε τα παιχνίδια στο λεκανοπέδιο με ομάδες που του δίνουν χώρο του... πάνε γάντι. Ταιριάζουν στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των ταχύτατων παικτών που διαθέτει από τη μέση και μπροστά. Βέβαια για να ήμαστε δίκαιοι δεν θεμελίωσε τη νίκη του πατώντας στο πλεονέκτημα αυτό αλλά στα λάθη της ΑΕΚ. Δυο κακές αντιδράσεις των γηπεδούχων σε ισάριθμές στατικές φάσεις του έδωσαν δυο εύκολα γκολ. Το δεύτερο μάλιστα σε χρονικό σημείο που είχε οπισθοχωρήσει και δεν κρατούσε καθόλου μπάλα. Γιατί τόσο στο πρώτο ημίχρονο και πολύ περισσότερο στην επανάληψη όταν μετά το 1-2 βρήκε χώρους… ήταν ο κλασικός Άρης. Δυο φορές, μια ο Μαντσίνι και μια ο Μπερτόγλιο σε μαρς ευκαιρίες δεν κατάφεραν να κάνουν το τρίτο γκολ και να κλειδώσουν το τρίποντο αποφεύγοντας την πολιορκία στο φινάλε.

Το ποδόσφαιρο όμως είναι ένα άθλημα λαθών. Αυτός που τα κάνει συνήθως χάνει και αυτός που τα εκμεταλλεύεται συνήθως κερδίζει.

Ο Μπούργος έκρυβε και πάλι εκπλήξεις στο βασικό σχήμα όπως και πριν από μια εβδομάδα. Και μπορεί αυτή την φορά να εγκατέλειψε την άμυνα με τρεις αφού έλειπε και ο Μπράμπετς αλλά επέλεξε να ρίξει στη μάχη τον άπειρο και… άγουρο τακτικά Πάλμα αφήνοντας εκτός του Ντιαγέ αλλά για δεύτερο σερί παιχνίδι και τον σαφώς πιο έτοιμο από τον Εμπακατά, Σούντγκρεν. Ο Κονγκολέζος δεν αντιμετώπισε προβλήματα από τον Τσούμπερ, ήταν σε γενικές γραμμές συμπαθητικός αλλά ο Πάλμα (άσχετα από το γκολ) χρειάζεται αρκετή δουλειά σε επίπεδο νοοτροπίας και προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Τουλάχιστον δεν του λείπει η διάθεση. Εκείνος όμως που παίρνει αυτοδικαίως τον τίτλο του MVP ήταν ο Φαμπιάνο. Αρχοντικός, ήρεμος, καταλυτικός σε κάθε στιγμή έμοιαζε σαν να έπαιζε και για τον απόντα… διόσκουρό του Μπράμπετς. Δεν ξέρω αλλά όσο περνά ο καιρός μου θυμίζει όλο και πιο πολύ τον συμπατριώτη του, Ρονάλντο Γκιάρο. Στο διάστημα της έντονης πίεσης στο τέλος, όταν η ΑΕΚ άρχισε τις… γιόμες, καθάρισε σχεδόν τα πάντα (ψηλά αλλά και χαμηλά), προσφέροντας ασφάλεια και αυτοπεποίθηση στο γκρουπ. Καλό ματς και από τον Ματίγια, πολλά τρεξίματα από τον ακούραστο Σάσα, ωφέλιμος ο Ματέο, η πιο χρήσιμη από τις αλλαγές. Περιμένω περισσότερα από τον Ιτούρμπε, που δεν έχει εξαργυρώσει στο βαθμό που θα θέλαμε την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο προπονητής του.


Είχα πει ότι αφού ο Άρης σπατάλησε δυο ευκαιρίες στο γήπεδό του θα χρειαστεί μεγάλες νίκες μακριά από το Βικελίδης για να μείνει εντός στόχου. Την πρώτη την έκανε στο ΟΑΚΑ και με αναπτερωμένο το ηθικό περιμένει την άλλη Κυριακή τον ΠΑΟΚ σε γεμάτο γήπεδο για να πάει στη διακοπή του Πάσχα πατώντας γερά στην 3η προνομιούχο θέση. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι να νομίσει ότι η χθεσινή νίκη του δίνει το στόχο. Κοινώς να μην του ρίξει στάχτη στα μάτια και τον αποπροσανατολίσει γιατί έχει και μια τάση- δυστυχώς- να επαναπαύεται!

ΥΓ. Δεν αμφιβάλω καθόλου ότι ο συγκεκριμένος αγώνας με άλλον διαιτητή θα είχε διαφορετική κατάληξη. Ο απόλυτος τρόπος χειρισμού του αγώνα του Μάντεν δεν έδωσε κανένα περιθώριο για βουτιές και ρόλο σε... ηθοποιούς. Ένας διαιτητής ακριβοδίκαιος και με συνέπεια στις αποφάσεις του που βοήθησε να δούμε ένα εξαιρετικό αγώνα, ανοιχτό σε κάθε αποτέλεσμα, που κρίθηκε από τα λάθη των παικτών (και οι δύο ομάδες έκαναν πάρα πολλά, από τέτοια λάθη προήλθαν και τα τρια γκολ) και όχι του διαιτητή.